De gang naar een heupoperatie is vaak een zaak van jaren. Bij klachten is de standaard reactie: zo lang mogelijk uitstellen.Toen een vriend van mij hoorde dat ik hier zou zijn voor mijn heupoperatie/revalidatie, had hij spontaan besloten even langs te komen, rond het tweede weekend hier, van vrijdag middag tot dinsdag middag.
Wat vooraf ging.
De gang naar een heupoperatie is vaak een zaak van jaren. Bij klachten is de standaard reactie: zo lang mogelijk uitstellen. Bij mij kwamen de eerste klachten van mijn rug! Worstelen met kussens om goed te kunnen slapen. Pijn door afgeknepen zenuwen in mijn linker been. Dan toch een keer naar de fysiotherapeut en na een grondige behandeling zijn deze klachten – een tijd lang – weg. Wel is dit waarschijnlijk een gevolg van mijn heup. Mijn been is links is aantoonbaar dunner dan mijn rechterbeen. Ik ben al jaren aan het compenseren voor de toenemende slijtage van mijn linker heup. (vanaf 2005 werd het al steeds moeilijker om de bocht door te komen op de ijsbaan, in 2008 bij een looptraining op de sportschool om 5 km te lopen wilde het been niet naar achteren zonder door een “grens” heen te breken). Inmiddels is het voorjaar 2011 en heb ik pijnstillers en ontstekingsremmers voor de heup. Opereren maar even uitstellen. Najaar 2012 wil het wandelen niet meer en neem ik mijn fiets mee om toch in vorm te blijven. Opereren is nog geen optie volgens de specialist, maar vanwege de klachten moest ik maar eens een scan van de rug laten maken, in maart 2013 of zo. Dit gaat mij te lang duren en ik verzet de scan naar december. Bij de uitslag van de scan komt tot mijn grote verrassing de specialist met de suggestie om de heup te opereren, als ik dat wil… Ik ben het helemaal eens met het uitgangspunt dat de patiënt beslist, maar je moet dan wel goede op de persoon toegesneden voorlichting krijgen, en dat krijg je vaak niet. Ook op websites vindt je vaak geen informatie om een beslissing te kunnen nemen!
Inmiddels had ik al contact met mijn verzekeraar opgenomen of er geen operatie in Spanje mogelijk is was. Ik ben namelijk regelmatig in Spanje en had al ontdekt dat de medische zorg in Spanje niet onderdoet aan die van Nederland en vaak goedkoper is. Daarnaast zou ik in Nederland zes weken afhankelijk zijn van mijn familie. VGZ kwam met de mogelijkheid van Hospital Clinica Benidorm, met de zelfde voorzieningen en afhandeling van de administratieals in Nederland, maar aansluitend drie weken intensieve hersteltraining inbegrepen, met hotel/appartement en eten. Dit laatste sprak mij zeer aan en ik heb contact opgenomen met Clinica Benidorm. In mijn eerste mail heb ik mijn persoonlijke gegevens en leefsituatie toegelicht. Zoals o.a. drie keer per week op mijn fiets de heuvels in, hellingen tot 10% en meer, zo’n 50 km per keer. En natuurlijk leverde dit de opmerking op dat de operatie misschien nog wel uitgesteld kon worden. Maar na het toezenden van mijn dossiers was ook hier de arts overtuigd dat het tijd was voor de operatie. De operatie werd vastgesteld op begin maart en uiteindelijk was het echt de tijd daarvoor, 10 dagen voordat ik naar Benidorm afreisde (in mijn eentje) heb ik ook het fietsen moeten stoppen: het ging niet meer!
De operatie.
De luchtbrug naar Benidorm is goed, bij aankomst zondag op Valencia stond de ambulance klaar en leverde mij af bij het hotel naast het ziekenhuis (een hotel vooraf is voor eigen rekening). Leuk om te zien wat mensen aanspreekt om in Benidorm te zijn, optutten, dansen, etc. Maandag melden in het ziekenhuis voor de intake, dinsdag opereren. Ik vond het leuk dat ik alleen een ruggenprik kreeg, zodat ik het meeste kon meebeleven: zagen, boren, inrammen van de prothese, bloedspatten tot op het plafond, maar voor anderen is het wellicht fijner om erbij te kunnen slapen en dat kan ook. Uit de websites kreeg ik geen idee hoe dat nou is zo’n operatie. Alleen huilverhalen hoe alles fout ging of jubel verhalen hoe snel ze weer op been waren en van alles konden doen. Maar eerlijk, zo’n operatie is geen pretje. Zeker de eerste dagen waren pijnlijk. Toen de verpleegsters de volgende dag kwamen om me te wassen en me op mijn geopereerde zij wilden leggen had ik ze wel kunnen vermoorden, maar vier personen was me op dat moment te veel. Donderdag de eerste oefeningen: het been omhoog, opzij, in, etc, Het been luistert niet, beweegt voor geen millimeter. Maar na enig oefenen begint het te komen en kan ik zelfs een stukje door de gang “lopen”. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik zaterdag al mezelf moet kunnen redden in mijn eentje in het appartement. Maar de zelfde nacht nog en de dag daarop loop ik met krukken rondjes door het ziekenhuis en elke keer gaat het beter. Zaterdag ben ik klaar voor vertrek en wordt ik met de ambulance naar het appartement Benitachel gebracht en weet ik dat ik mezelf kan redden.
De taal: ik heb geen probleem gehad, de dokter, anesthesist, diverse verplegers spreken Nederlands. Daarnaast heb ik (wat) kennis van Engels, Duits en Frans en spreek een paar woordjes Spaans. En anders zijn er de gebaren. Er is geen moment geweest dat ik een tolk nodig had om me te kunnen redden, maar in geval van… is er altijd iemand beschikbaar!
MedifitReha.
Kort na aankomst in het appartement komt Paul, een van de medewerkers van Medifit, langs om te zien of alles naar wens is, ik krijg een apparaatje voor een noodoproep ingeval er iets mocht gebeuren en we gaan we op weg om nog wat persoonlijke boodschappen te doen. Daarna heb ik rust, tot maandag als de revalidatietraining gaat beginnen.
Maandag wordt ik keurig op tijd afgehaald en rijden we naar Moraira, waar de praktijk van Medifit gehuisvest is. Eerste deel massage en behandeling van het been en de heup, tweede deel de oefeningen in de zaal, onder begeleiding van de daar aanwezige therapeut(en). En elke dag wat meer en zwaarder. Voor mij was het vooral: rustig aan doen, niet forceren, kalm. Fysiek waren de oefeningen niet te zwaar of uitputtend en zou ik makkelijk veel meer aangekund hebben, maar – terecht – de wond is nog vers en moet eerst goed genezen. Kalm aan dus. Ik heb nog steeds veel klachten in mijn been als gevolg van afgeklemde zenuwen in mijn rug en op mijn verzoek verschuift de aandacht van heup naar rug en terecht: mijn rug ligt behoorlijk in de vernieling. En dat is leuk hier, daar wordt dan ook onmiddellijk positief op gereageerd en dus gaat de laatste twee weken de aandacht naar de rug, bij de massage en ook bij de oefeningen in de zaal: steeds meekijken of ik mijn rug en bekken weer goed gebruik, recht loop bij alle oefeningen voor de heup en nog een paar extra oefeningen voor mijn rug. En al snel verdwijnt de pijn vanuit mijn rug (nog steeds) en na twee weken is mijn rug weer voor 99% in orde. En zo ga ik hier na drie weken fit naar huis, zou me zelfs zonder krukken kunnen bewegen. Doe ik voorlopig niet op aanraden van de therapeuten. En dat was in Nederland, met eens, misschien twee maal per week, een bezoekje van een half uur bij een therapeut nooit gelukt, nog in geen drie maanden! Daarnaast moet je dan zelf de discipline hebben om elke dag je oefeningen te doen, zonder te weten of je ze goed uitvoert. En eerlijk, ik heb die discipline niet, helemaal niet. Bij mij schiet dat er bijna dagelijks bij in, om zelf mijn oefeningen te doen.
Het verblijf in Apart hotel Benitachel.
Ik had me ingesteld om deze drie weken in mijn eentje te zijn, Spaans te leren en wat gewicht kwijt te raken. Is ook grotendeels gelukt. Toen een vriend van mij hoorde dat ik hier zou zijn voor mijn heupoperatie/revalidatie, had hij spontaan besloten even langs te komen, rond het tweede weekend hier, van vrijdag middag tot dinsdag middag. Gelijk voor deze periode beddengoed aangevraagd en de warme maaltijden afbesteld. Dat werd een zeer aangename afwisseling en we hebben dagelijks de omgeving verkend, tochtjes gemaakt, terrasjes bezocht en op een leuke plekjes wat gegeten. En dan, donderdag , 16 dagen na de operatie als de hechtingen eruit zijn krijg ik “groen licht” om te auto te rijden, en nog dezelfde dag heeft Medifit een auto voor me geregeld en kan ik me verder vrij bewegen. Ik rij nu zelf naar de therapie en doe dagelijks een of meer uitstapjes. Bezoek wat oude kernen, wandel door de straatjes, doe boodschappen, ga naar het postkantoor, de kapper, terrasjes, etc. In het weekend maak ook nog een grote tocht het binnenland in om nog iets van het originele Spanje op te doen. En dan zijn de drie weken zo om en staat zaterdag de ambulance klaar om me naar het vliegveld te brengen. Lekker in de rolstoel overal met priority doorheen, nergens wachten, geen geloop, wel erg luxe. (soms zijn krukken ook best handig bij het oversteken en zo, de auto’s stoppen veel sneller en op het terrasje wordt alles aangereikt en gebracht). Het Spaans leren is er de laatste twee weken een beetje bij ingeschoten, maar de rest is geslaagd.
Tips:
- Alleen is mogelijk, maar het is aan te bevelen om de eerste week, 10 dagen, iemand mee te hebben. (Hoeft niet je partner te zijn). Het is fijn om na een operatie even de tijd te hebben voor jezelf. Opstaan of slapen als jou dat uitkomt, TV kijken, lezen tot diep in de nacht, maakt niet uit, als je zelf maar even kan doen wat goed is voor jou.
- Reken er niet op dat je het tweede gedeelte van je verblijf weer zelf kan auto rijden! Het is dus fijn als er iemand is die dan je kan rondrijden, uitstapjes maken, ergens wat drinken of eten op een terrasje e.d.
- Alleen zijn is niet iedereen gegeven. Zorg ervoor dat je een doel hebt, een onderwerp om je mee te vermaken/bezig te zijn.
- Zijn er toch problemen dan ben ik ervan overtuigd dat de therapeuten van Medifit je zullen helpen om ze op te lossen.
Terug in Nederland.
Ik reis terug naar Nederland omdat mijn vrouw daar momenteel is. Bezoek aan de huisarts, afspraak met de therapeut voor de oefeningen, een paar keer per dag met mijn dochtertje wandelen, spelen in het park, huppelen, wandelen, het is allemaal zwaarder dan ik verwacht had: bij elkaar loop ik al gauw 5 km op een dag en dat doet nog wel eens pijn. We blijven in Nederland tot ik mijn eerste controle heb gehad. Als ik vijf weken na de operatie bij de specialist ben blijkt alles prima in orde. (Soms kan een pen nog eens wat inzakken, maar aan de hand van de foto is dat niet vast te stellen. De prothese zit er dus goed ingeramd). Ik had me voorbereid op een wat kritische houding van de specialist (vanwege de operatie in Spanje), maar daar heb ik niets van kunnen merken. Wel was ik zo “slim” om bij een andere collega de zesweeks controle te laten doen. Kwam “toevallig” zo uit.
Terug op mijn vakantie adres in Spanje begin ik regelmatig met wandelen, breng en haal mijn dochtertje van school, doe voorzichtig wat oefenwerk op de padelbaan (een kruising van tennis en squash), doe klusjes in huis en wat onderhoud aan de boot en de 10de week na de operatie stap ik weer op de fiets. Dat gaat goed, geen spanning of druk op de heup en ga ik voorzichtig drie keer per week fietsen. Eerst wat kortere stukjes, alles een paar tandwieltjes lichter en de steilste gedeelten lopen. Maar na zes weken fiets ik weer afstanden als vanouds, wel rustiger aan natuurlijk. Pijn doet het fietsen niet, dat heb ik vooral ’s-Nachts als ik niet goed gelegen heb, dan kan de heup nog wel wat trekken rond de prothese.
Inmiddels, als ik dit laatste schrijf, zijn we weer in Nederland waar ik me voor een snel herstel aansluit bij de plaatselijke fietsclub en de sportschool. Eind van dit jaar hoop ik weer helemaal fit te zijn.
De volgende heup? Weer in Benidorm/Medifit!
